Ουλές - Χηλοειδή

Οι ουλές είναι ορατά σημάδια που μένουν στο δέρμα μετά από έναν τραυματισμό (έγκαυμα, χημικό, μηχανικό), καθώς ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί επούλωσης από τον οργανισμό, για τη διατήρηση της δομικής και λειτουργικής ακεραιότητας του ιστού που έχει υποστεί βλάβη.

Οι ουλές ακμής σχηματίζονται είτε λόγω απώλειας δερματικού ιστού είτε λόγω αυξημένης δημιουργίας του κατά την επούλωση. Η φλεγμονή αποτελεί βασικό παράγοντα δημιουργίας των ουλών ακμής και όσο μεγαλύτερη είναι η φλεγμονή, τόσο πιθανότερη η δημιουργία ουλών ακμής. Οι ουλές ακμής διακρίνονται σε δύο βασικές κατηγορίες, στις ατροφικές και στις υπερτροφικές. Επίσης σε κάποιες περιπτώσεις η ακμή μπορεί να οδηγήσει σε χηλοειδή. Και οι τρεις κατηγορίες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δημιουργούνται λόγω απόκρισης του οργανισμού σε φλεγμονή.

Χηλοειδείς ουλές ακμής μπορεί να προκληθούν σε κάποιες περιπτώσεις βαριάς ακμής σε προδιατεθειμένα άτομα. Πρόκειται για τις υπερβολικά υπερτροφικές ουλές ακμής που εμφανίζονται συνήθως στην πλάτη, τους ώμους και το στήθος. Η χηλοειδής ακμή χαρακτηρίζεται από δύσμορφες, μεγάλες ουλές και η αντιμετώπιση των αντιαισθητικών αυτών σημαδιών από ακμή είναι συνήθως ιδιαίτερα δύσκολη.

Γενικότερα, τα χηλοειδή σχηματίζονται μετά από κάκωση του δέρματος όπως έγκαυμα, χειρουργική επέμβαση και εμβολιασμός ή μετά από δερματοστιξία (τατουάζ). Έχουν συχνότερες περιοχές εμφάνισης την πλάτη, το θώρακα και το λαιμό, καθώς επίσης και το πιγούνι και οι λοβοί των αυτιών. Συνήθως, τα αίτια εμφάνισης των χηλοειδών είναι κληρονομικά ή οφείλονται σε ενδοκρινικούς παράγοντες.

Σε αντίθεση με τις υπερτροφικές ουλές, οι χηλοειδείς αναπτύσσονται πέρα από τα όρια της αρχικής βλάβης και έχουν σαφώς μεγαλύτερο μέγεθος. Συνήθως, είναι επηρμένες και κόκκινες και οφείλονται σε παθολογική υπερβολική σύνθεση κολλαγόνου και γλυκοζαμινογλυκάνης, με αποτέλεσμα την παραγωγή περίσσειας εξωκυττάριας ουσίας και την υπερπλασία του δέρματος στο σημείο του τραυματισμού.

Οι χηλοειδείς ουλές εκτός από την αισθητική δυσμορφία και την αρνητική ψυχολογία που μπορεί να δημιουργήσουν στους ασθενείς, πολύ συχνά μπορεί να είναι και συμπτωματικές προκαλώντας κνησμό και πόνο. Σε αντίθεση με άλλες μορφές ουλών, οι χηλοειδείς δεν υποχωρούν και δεν γίνονται πιο ήπιες με την πάροδο του χρόνου.